ویژگی های سدیم متا بی سولفیت و واکنش های آن
متابیسولفیت سدیم یک جامد سفید و گرانول است. این است که در صنعت کاغذ و خمیر کاغذ ، در صنعت عکاسی و در صنایع مختلف دیگر به عنوان یک سفید کننده و یا dechlorinator استفاده می شود. متابیسولفیت سدیم مواد غذایی ممکن است به عنوان نگهدارنده مواد غذایی استفاده شود. متابیسولفیت سدیم همچنین می تواند در تولید مواد شیمیایی دیگر استفاده شود. متابیسولفیت سدیم شناخته شده به عنوان نام دیگر مانند:
متابیسولفیت سدیم (MBS)
بیسولفیت سدیم، بی آب
سدیم پیروسولفیت (پیروسولفیت)
متابیسولفیت سدیم (متابیسولفیت)
سدیم پیروسولفیت
اسید Pyrosulfurous ، نمک دی سدیم
E223 (در صنایع غذایی)
قرار گرفتن در معرض متابیسولفیت سدیم می تواند باعث تحریک پوست ، چشم ها و دستگاه تنفسی شود. اگر استنشاق شود ، متابیسولفیت سدیم ممکن است باعث حساسیت شود (یک واکنش آلرژیک ایجاد کنید). تنفس گرد و غبار متابیسولفیت سدیم ممکن است آسم یا سایر بیماری های ریوی (تنفس) را تشدید کند و ممکن است باعث سردرد ، مشکلات تنفسی یا بی نظمی قلبی شود. مصرف ممکن است باعث تحریک دستگاه گوارش ، تهوع ، استفراغ و اسهال شود. شکل (1) ساختار شیمیایی متابیسولفیت سدیم را نشان می دهد.
انجیر. (1) ساختار شیمیایی متابیسولفیت سدیم.
سلوی از یک واکنش بین دی اکسید گوگرد و هیدرات آن (کربنات سدیم) برای تولید متا سولفیت سدیم استفاده می کند و سپس کریستال های تولید شده را طبق واکنش زیر خشک می کند:
انجیر. (2) واکنش سلوی برای تولید متابیسولفیت سدیم
متابیسولفیت سدیم به عنوان یک عامل آنتی اکسیدانی در بسیاری از فرمولاسیون های دارویی استفاده می شود. این است که به طور گسترده به عنوان نگهدارنده مواد غذایی و ضد عفونی کننده استفاده می شود. نشان داده شده است که قرار گرفتن در معرض سولفیت می تواند برخی از ارگان ها را تحت تاثیر قرار دهد. کورکومین ، عنصر اصلی کورکوما لانگا ، شناسایی شده است که دارای خواص محافظتی متعدد است. پژوهش حاضر با استفاده از روشهای استریولوژیکی ، آثار قبلی را برای ارزیابی کمی اثرات سولفیت و کورکومین بر ساختار قلب گسترش می دهد. در این مطالعه 28 موش صحرایی به صورت تصادفی به چهار گروه آزمایش تقسیم شدند. موش ها در گروه من به IV آب مقطر (گروه I) و سدیم metabisulphite (25 mg/ kg/day) (گروه دوم) کورکومین (100 mg/kg/day) و (گروه سوم) و سدیم metabisulphite+کورکومین (گروه چهارم) به ترتیب به مدت 8 هفته.
بطن چپ به روش استریولوژیکی برای برآورد پارامترهای کمی از میوکارد قرار گرفت. کاهش 20 درصدی حجم کل بافت بطنی در حیوانات تحت درمان با سولفیت در مقایسه با تصفیه آب مقطر مشاهده شد (P < 0.02). همچنین حجم و طول مویرگ ها به طور متوسط در موش های تحت درمان با سولفیت در مقایسه با حیوانات تصفیه آب مقطر 43 ٪ کاهش یافت (P < 0.02). با این حال ، تغییرات قابل توجهی در میانگین و حجم کل میوکارد و حفره و قطر مویرگ ها پس از مصرف سولفیت مشاهده نشد. درمان با کورکومین حیوانات را در برابر تغییرات ساختاری بطن محافظت نکرد. سولفیت ، به عنوان یک عامل نگهدارنده مواد غذایی ، طول و حجم مویرگ های بطنی را کاهش داد و کورکومین نمی توانست از آنها محافظت کند.
منبع: